Asterix en Obelix in je hoofd

Mijn oma is in een weeshuis opgegroeid en daar wil ik al heel lang een verhaal over schrijven. Alleen, het komt er steeds niet van, al heb ik al wel wat research gedaan. Als stimulans zou ik een cursus verhalen schrijven gaan volgen. Ook daar kwam het steeds niet van. Totdat het corona-virus ons leven op zijn kop zette en ik meer tijd had.

Hoe komt het nou dat we plannen maken maar het niet uitvoeren? Ik las daar een interessant stukje over in een boek van Joachim Bauer.

Als we een kijkje in ons hoofd nemen, zien we daar spiegelneuronen. Dat zijn zenuwcellen met het programma voor handelingen. Zij kunnen handelingen of een gevoel aansturen. Stel je voor dat Asterix en Obelix in je hersenschors zitten. De slimme Asterix heeft een plan bedacht. Dit zijn de handelingsneuronen. De sterke Obelix mag het plan gaan uitvoeren. Dat gaat via de bewegingsneuronen, die de spieren van Obelix het marsbevel geven. 
 
Maar Asterix laat niet elk idee door Obelix uitvoeren. Het kan bij een voorstelling van een handeling blijven. Hoe vaker je die handeling als idee hebt voorgesteld, hoe groter de kans dat je dat idee gaat uitvoeren. Wat meespeelt is dat wat je bij anderen ziet, bij jou gedachten en impulsen oproept die daarmee overeenstemmen. Je hebt zelf de keus: zet jij jouw Obelix aan tot actie? Of laat je hem met rust? 
 
Bij mij was een lege agenda nodig om tot actie te komen en nu volg ik de schrijfcursus. Mijn agenda is inmiddels niet meer leeg, maar mijn Obelix heeft de smaak te pakken en blijft bewegen!